«Αυτό είναι δικό μου!»

Ένα από τα θέματα που προκύπτει συχνά στις συναναστροφές των παιδιών από 2.5- 5 χρόνων είναι μικρού τύπου προβλήματα όπως «μου πήρε το παιχνίδι μου», «εγώ το θέλω πρώτα», «με έσπρωξε» και άλλα. Είναι λοιπόν σημαντικό από τον παιδικό σταθμό ακόμα, οι εκπαιδευτικοί να ακολουθούν μια πολιτική ανθεκτικότητας και αυτοδυναμίας του παιδιού, όπως περιγράφεται παρακάτω.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;

Ο εκπαιδευτικός πρέπει να στηρίζει το παιδί που παραπονιέται βοηθώντας το να εκφράσει λεκτικά τι συμβαίνει. Αυτό το στάδιο είναι βασικό γιατί πολλές φορές τα μικρά παιδιά ξεχνούν τι συμβαίνει. Το παιδί όμως που λεκτικά περιγράφει μια κατάσταση μπορεί να την αναλύσει καλύτερα  στο μυαλό του. Σε μελλοντικά προβλήματα μπορεί να ανατρέξει στο παρελθόν και να ανακαλέσει στη μνήμη του πως έλυσε ένα παρόμοιο πρόβλημα.

ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙΣ;

Το επόμενο σημαντικό βήμα είναι να περιγράψει το ίδιο το παιδί πως νιώθει. Αν εκείνο δεν μπορεί  τότε ο δάσκαλος του δίνει τις λέξεις που μπορεί να εκφράζουν αυτό που αισθάνεται όπως «θυμωμένος, φοβισμένος», ή «φαίνεται ότι νιώθεις άσχημα», κ.α. Το να δίνουμε όνομα στο  συναίσθημα που το παιδί νιώθει είναι βασικό για την αναγνώριση του δικού του συναισθήματος.

ΕΞΗΓΗΣΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

Ο εκπαιδευτικός πρέπει να συγκεντρώσει πληροφορίες από τα παιδιά. Ρωτάει ποιο είναι ακριβώς το πρόβλημα. Ο σκοπός του δασκάλου δεν είναι να βρει τη λύση στα παιδιά αλλά να τα βοηθήσει να σκεφτούν για το πρόβλημα. Θέλει να συγκεντρώσει πληροφορίες χωρίς να κάνει κριτική σε κάποιο παιδί και χωρίς να το ρωτήσει γιατί το έκανε. O ρόλος του δασκάλου πρέπει να είναι ρόλος υποστηρικτικός και αμερόληπτος.

ΕΝΝΟΕΙΣ ΟΤΙ…

Ο εκπαιδευτικός πρέπει να επαναλαμβάνει το πρόβλημα με άλλες ή τις ίδιες λέξεις. Αυτό το στάδιο είναι σημαντικό διότι τα παιδιά όταν ακούσουν ξανά το πρόβλημα, τότε δρουν έξω από αυτό και δεν το παίρνουν προσωπικά. Το εξετάζουν σαν απλοί παρατηρητές και δεν παθιάζονται με τη δική τους λύση. Π.χ. ο δάσκαλος μπορεί να πει: «Εννοείς ότι είχες πρώτος το αμάξι και ο φίλος σου το πήρε από τα χέρια σου!» και στη συνέχεια να ακούσει ξανά τα παιδιά.

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ;

Ο εκπαιδευτικός πρέπει να βοηθήσει τα παιδιά να βρουν μια λύση. Μια απλή ερώτηση είναι «Τι μπορούμε  να κάνουμε για να λύσουμε το πρόβλημα»; Κάποιες φορές τα παιδιά αποχωρούν χωρίς να δίνουν μια ξεκάθαρη λύση στο πρόβλημα. Όμως και αυτό είναι λύση στο πρόβλημά τους.

Άλλες φορές που άλλα παιδιά ακούν την περιγραφή του προβλήματος συμβαίνει να δίνουν αυτά τη λύση στο πρόβλημα που βλέπουν. Στην περίπτωση αυτή, όταν δηλαδή τα άλλα παιδιά καταθέτουν τη λύση τους, η λύση αυτή γίνεται αρκετές φορές δεκτή από τα ίδια  τα παιδιά και επιλύεται το πρόβλημα πολύ εύκολα!

ΣΥΝΕΧΗΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

Ο εκπαιδευτικός πρέπει να παραμείνει κοντά, να παρατηρεί και να δίνει feedback στα παιδιά. Είναι σημαντικό να συνεχίσει να παρατηρεί την εξέλιξη των δύο παιδιών  αλλά και τη σχέση τους με τα άλλα παιδιά. Εκφράσεις του τύπου: «Βλέπω λύσατε το πρόβλημα!» είναι πολύ σημαντικές. Ο εκπαιδευτικός πρέπει να ενημερώνει τους γονείς των παιδιών που δυσκολεύονται σε ένα ή παραπάνω βήματα και να συζητάνε μαζί τους την περαιτέρω συναισθηματική ενδυνάμωση του παιδιού τους.

Τα βήματα αυτά ακολουθούνται από τους εκπαιδευτικούς του παιδικού σταθμού – νηπιαγωγείου Play & Learn  που δημιουργήθηκε για να βοηθήσει τα παιδιά να αναπτύξουν το αυτοσυναίσθημά τους.
https://www.facebook.com/AgapiLiapakiOfficial